1. आतां मूर्तीच्या नैवेद्याविशयीं: आपल्या सर्वांस ज्ञान आह ह आपल्याला ठाऊक आहे. ज्ञान फुगविते, प्रीति वृद्धि करिते.
2. जर कोणाला वाटत कीं आपल्याला एखादी गोश्ट कळते तर ज्याप्रमाण कळल पाहिजे त्याप्रमाण त्याला अद्याप कळत नाहीं.
3. जर कोणी देवावर प्रेम करितो तर देवाला त्याची ओळख झालेली असते.
4. आतां मूर्तीचे नैवेद्य खाण्यासंबंधान आपल्याला ठाऊक आहे कीं जगांत देवाची म्हणून मूर्तिच नाहीं; आणि एकाखेरीज दुसरा देव नाहीं.
5. कारण ज्याला देव म्हणतात असे स्वर्गांत किंवा पृथ्वीवर असले, आणि असे बहुत देव व बहुत प्रभु आहेत,
6. तरी आपणांला एकच देव म्हणजे पिता आहे, त्याजपासून अवघीं आहेत, व आपण त्याच्यासाठीं आहा; आणि आपल्याला एकच प्रभु येशू खिस्त आहे, त्याच्या द्वार अवघीं आहेत व आपण त्याच्या द्वार आहा.
7. तथापि ह ज्ञान सर्वांच्या ठायीं असत अस नाहीं; तर कित्येकांवर मूर्तीच्या सवयीचा संस्कार अजून राहिल्यामुळ ते लोक मूर्तीचा तो नैवेद्य म्हणून खातात; तेव्हां त्यांच मन दुर्बल असल्यामुळ त विटाळत.
8. आपली योग्यायोग्यतां भक्ष्यान देवापुढ ठरत नाहीं; न खाण्याान आपण कमी होत नाही आणि पिण्यान आपण अधिक होत नाहीं.
9. तरी ही तुमची मोकळीक दुर्बळांस अडखळण्याच कारण होऊं नये म्हणून जपा.
10. कारण ज्ञानवान् असा जो तूं त्या तुला मूर्तीच्या देवळांत जेवावयास बसलेल कोणी पाहिल तर, तो दुर्बळ असल्यास, त्याच्या मनांत मूर्तीचा नैवेद्य खाण्याच धाडस करण्याच येईल ना?
11. याप्रमाण जो दुर्बळ, ज्याच्यासाठी खिस्त मरण पावला असा बंधु, त्याचा तुझ्या ह्या ज्ञानाच्या योग नाश होतो.
12. बंधुविरुद्ध अस पाप करुन व त्यांच्या दुर्बळ मनाला धक्का देऊन तुम्ही खिस्ताविरुद्ध पाप करितां.
13. यास्तव भक्ष्यामुळ आपल्या बंधूला अडखळण होत तर मीं त्याला अडखळवूं नये म्हणून मी मांस कधींच खाणार नाहीं.