1. यास्तव प्रियजनहो, आपणांला ही वचन मिळालीं आहेत म्हणून देहाला व आत्म्याला अशुद्ध करणा-या सर्वांपासून आपण स्वतःला शुद्ध कराव आणि देवाच भय बाळगून पाविन्न्याची परिपूर्ती करावी.
2. तुम्ही आपल्या अंतःकरणांत आम्हांस जागा द्या; आम्हीं कोणाचा अन्याय केला नाहीं, कोणाला बिघडविल नाहीं, कोणाला ठकविले नाहीं.
3. तुम्हांला दोशी ठरविण्यासाठीं मी ह म्हणत नाहीं; कारण मीं पूर्वी सांगितले आहे कीं तुम्हांबरोबर मरण व तुम्हांबरोबर जीवंत राहणं ह्याची जाणीव आमच्या अंतःकरणांत आहे.
4. मला तुमचा मोठा भरवसा आहे; मला तुमचा फार अभिमान आहे; मी सात्वंनान भरला आह; आमच्या सर्व संकटांत मला आनंदाचे भरत आल आहे.
5. आम्ही मासेदोनियांत आल्यावरहि आम्हांला शारीरिक स्वस्थपण नव्हता, तर आम्ही चहूंकडून संकटांत होता; बाहेर भांडण, आंत भीतिदायक गोश्टी होत्या.
6. तथापि दीनांचे सात्वंन करणारा देव यान तीताच्या येण्यान आमचे सात्वंन केल;
7. आणि त्याच्या येण्यान केवळ नाहीं तर तुमची उत्कंठा, तुमचा शोक, तुमची मजविशयींची आस्था ह्यासंबंधान आम्हांस सांगतांना, तुमच्यासंबंधीच त्याच ज सात्वंन झाल त्याच्या योगान आमच सांत्वन होऊन मला विशेश आनंद प्राप्त झाला.
8. मीं आपल्या पत्रान तुम्हांस दुःख दिल याचा मला पस्तावा होत नाहीं; मला पस्तावा झाला होता खरा; कारण त्या पत्रापासून तुम्हांस कांही वेळ तरी दुःख झाल अस मला कळत.
9. तरी आतां मीं आनंद करिता; तुम्हांस दुःख झाल यामुळ नव्हे, तर पश्चाताप होण्याजोग दुःख झाल ह्यामुळ; कारण देवाच्या योजनेप्रमाण तुमच्या दुःखाचा हा प्रकार होता; आमच्या हातून कोणत्याहि गोश्टींत तुमची हानि होऊं नय म्हणून असे झाल.
10. देवयोजनेप्रमाण होणार दुःख तारणदायी पश्चाताप उत्पन्न करित; त्यापासून पस्तावा होत नाहीं; पण ऐहिकरित्या होणार दुःख मरण उत्पन्न करित.
11. कारण पाहा, देवाच्या योेजनेप्रमाण तुमच्या दुःखाचा प्रकार होता; याच गोश्टीन ंतुम्हांस केवढी कळकळ, केवढ दोशनिवारण, केवढा संताप, केवढ भय, केवढी उत्कंठा, केवढी आस्था, केवढी शिक्षा करण्याची बुद्धी, हीं उत्पन्न झालीं ! या कामांत तुम्ही सर्व प्रकार, निर्दोश आहां ह्याच प्रमाण तुम्ही पटविल.
12. मीं तुम्हांस लिहिल त ज्यान अन्याय केला त्याच्यासाठीं नव्हे, आणि ज्याचा अन्याय झाला त्याच्यासाठींहि नव्हे, तर आम्हांविशयीं तुम्ही दाखवित आहां त्या कळकळीची जाणीव देवाच्या दिसण्यांत तुम्हांस व्हावी म्हणून लिहिलें.
13. यामुळ आम्हांस सांत्वन मिळाल आहे; आणि आम्हांस सांत्वन मिळाल इतकच नव्हे, तर विशेशकरुन तीताच्या आनंदान आम्हांस फारच आनंद झाला; कारण तुम्हां सर्वांकडून त्याच्या आत्म्याला प्रफुल्लता आली आहे.
14. मीं त्याच्याजवळ तुम्हांविशयीं कसलाहि अभिमान बाळगला तरी तो मला लाजविणारा झाला नाहीं; तर आम्ही तुम्हांबरोबर सर्व गोश्टी खरेपणान बोलेलो, त्याप्रमाण तीताजवळ आम्हीं अभिमानयुक्त केलेल भाशणहि खर ठरल;
15. आणि तुम्हीं सर्वांनी भीत भीत व कांपत कांपत त्याचा स्वीकार करुन आज्ञांकिंतपणा दर्शविला त्याची तो आठवण करितो; म्हणून तुम्हांविशयींची त्याची ममता अधिक आहे.
16. मला सर्व प्रकार तुमचा भरवासा आहे, म्हणून मी आनंद करिता.