1. तो एका शब्बाथ दिवषीं परुश्यांतील कोणीएका अधिका-याच्या घरीं भोजनास गेला, तेव्हां अस झाल कीं ते त्याच्या जपणीस बसले होते;
2. आणि पाहा, तेथ त्याच्यासमोर जलोदर झालेला कोणी मनुश्य होता.
3. येशून शास्न्न्यांस व परुश्यांस विचारिल, शब्बाथ दिवशीं रोग बरे करण योग्य आहे किंवा नाहीं?
4. तेव्हां ते गप्प राहिले. मग त्यान त्याला धरुन बर केल व लावून दिल.
5. मग त्यान त्यांस म्हटल, तुमच्यापैकीं कोणाचा मुलगा किंवा बैल विहिरींत पडला तर तो त्याला शब्बाथ दिवशीं तत्क्षणीं बाहेर काढणार नाहीं काय?
6. तेव्हां त्यांच्यान त्याला त्या प्रष्नाच उत्तर देववेना.
7. तेव्हां आमंत्रित लोक मुख्यमुख्य आसन कशी निवडून घेत होते ह पाहून तो त्यांस दाखला देऊन म्हणाला:
8. कोणी तुला लग्नाच्या मेजवानीच आमत्रंण केल तर मुख्य आसनीं बसूं नको; कदाचित् तुजहून मोठ्या योग्यतेच्या कोणाला त्यान आमंत्रण केल असेल;
9. मग ज्यान तुला व त्याला आमंत्रण केल तो येऊन तुला म्हणेल, याला जागा दे; तेव्हां तूं लाजेन अगदीं खालच्या जागेवर जाऊन बसशील.
10. तुला आमंत्रण असल्यास अगदीं खालच्या जागेवर बैस; म्हणजे ज्यान तुला आमंत्रण केल तो येईल तेव्हां तुला म्हणेल, मित्रा, वर येऊन बैस; म्हणजे तुझ्याबरोबर भोजनास बसलेल्या सर्वांसमोर तुझा मान होईल.
11. कारण जो कोणी आपणाला उंच करितो तो नीच केला जाईल; व जो आपणाला नीच करितो तो उंच केला जाईल.
12. मग ज्यान त्याला आमंत्रण केल होत त्यालाहि तो म्हणाला, जेव्हां दुपारची किंवा संध्याकाळची जेवणावळ करिशील तेव्हां तूं आपले मित्र, आपले भाऊ, आपले नातलग किंवा धनवान् शेजारी यांस बोलावूं नको; बोलाविल्यास कदाचित् तेहि तुला उलट आमंत्रण करतील, व तुझी फेड होईल.
13. तर तूं मेजवानी करिशील तेव्हां दरिद्री, व्यंग, लंगडे व अंधळे यांस आमंत्रण कर;
14. म्हणजे तूं धन्य होशील. तुझी फेड करावयास त्यांजवळ कांहीं नाहीं; तरी धार्मिकांच्या पुनरुत्थानसमयीं तुझी फेड होईल.
15. मग त्याजबरोबर भोजनास बसलेल्यांपैकीं कोणाएकान या गोश्टी ऐकून त्याला म्हटल, जो देवाच्या राज्यांत अन्न खाईल तो धन्य.
16. त्यान त्याला म्हटल, कोणाएका मनुश्यान संध्याकाळची मोठी जेवणावळ केली, तेव्हां बहुतांस आमंत्रण केल;
17. आणि जेवणाच्या वेळेस, आतां या, तयारी झाली आहे, अस आमंत्रितांस सांगावयाला त्यान आपल्या एका दासाला पाठविल.
18. तेव्हां ते सर्व जण सारखेच निमित्त सांगूं लागले. पहिला त्याला म्हणाला, मीं शेत विकत घेतल आहे, त मला जाऊन पाहिल पाहिजे; मी तुला विनंति करिता, मला क्षमा असावी.
19. दुसरा म्हणाला, मीं बैलांच्या पांच जोड्या विकत घेतल्या आहेत, त्या मी तपासावयाला जाता; मी तुला विनंति करिता, मला क्षमा असावी.
20. आणखी एक जण म्हणाला, मीं बायको केली आहे, म्हणून माझ येण होत नाहीं.
21. मग त्या दासान येऊन आपल्या धन्याला ह वर्तमान सांगितल. तेव्हां घरधनी रागावून आपल्या दासाला म्हणाला, नगराच्या रस्त्यांत व गल्ल्यांत लवकर जा, आणि दरिद्री, व्यंग, अंधळे व लंगडे यांस इकडे आण.
22. दास म्हणाला, महाराज, आपण आज्ञा केल्याप्रमाण झाल आहे, तरी अद्यापि जागा आहे.
23. धनी दासास म्हणाला, माझ घर भरुन जाव म्हणून सडकांवर व कुंपणाकडे जाऊन लोकांस आग्रह करुन आण;
24. कारण मी तुम्हांस सांगता कीं त्या आमंत्रित मनुश्यांतून एकहि माझ्या जेवणांतल कांही चाखणार नाहीं.
25. त्याच्याबरोबर मोठे लोकसमुदाय चालले होते; तेव्हां तो त्यांजकडे वळून म्हणाला,
26. जर कोणी मजकडे येतो आणि आपला बाप, आई, बायको, मुल, भाऊ व बहिणी यांचा आणि आपल्या जीवाचाहि द्वेश करीत नाहीं तर त्याला माझा शिश्य होतां येत नाहीं.
27. जो कोणी आपला वधस्तंभ घेऊन माझ्यामाग येत नाहीं त्याला माझा शिश्य होतां येत नाहीं.
28. बुरुज बांधावयाची इच्छा असतां पहिल्यान बसून व खर्चाचा अंदाज करुन आपल्याजवळ तो पुरा करण्याइतकी ऐपत आहे कीं काय ह पाहत नाहीं असा तुुम्हांत कोण आहे?
29. नाही तर कदाचित् पाया घातल्यावर त्याच्यान तो जर पुरा करवला नाहीं, तर सर्व पाहणारे लोक त्याचा उपहास करुन म्हणतील,
30. हा मनुश्य बांधूं लागला परंतु ह्याच्यान तो पुरा करवला नाहीं;
31. अथवा असा राजा कोण आहे कीं तो दुस-या राजाबरोबर लढाईत सामना करण्यास निघाला असतां पहिल्यान बसून विचार करीत नाहीं कीं जो वीस हजार घेऊन मजवर येतो त्याजवर माझ्यान दहा हजारांनिशीं जाववेल काय?
32. जर नाहीं, तर तो दूर आहे ताच वकिलांस पाठवून सल्ल्याच बोलण लावितो.
33. तर त्याप्रमाण तुम्हांतील जो आपल्या सर्वस्वाचा परित्याग करीत नाहीं त्याला माझा शिश्य होतां येत नाहीं.
34. मीठ हा चांगला पदार्थ आहे; पण मिठाचा खारटपणाचा गेला तर त्याला रुचि कशान येईल?
35. त जमिनीला किंवा खताला उपयोगी नाहीं; त टाकून देतात. ज्याला ऐकावयास कान आहेत तो ऐको.