1. सर्व जकातदार व पापी लोक त्याच ऐकावयास त्याच्याजवळ येत होते.
2. तेव्हां परुशी व शास्त्री या उभयतांनीं अशी कुरफर केली कीं हा पापी लोकांचा स्वीकार करुन त्यांजबरोबर जेवतो.
3. मग त्यान त्यांस हा दाखला सांगितला:
4. तुम्हांमध्य असा कोण मनुश्य आहे कीं त्याच्याजवळ शंभर मढर असतां त्यांतून एक हरवल, तर तीं नव्याण्णव रानांत सोडून देऊन हरवलेल सांपडेपर्यंत त्याचा शोध करीत नाहीं?
5. त सांपडल्यावर तो त आनंदान खांद्यावर घेतो;
6. आणि घरीं येऊन मित्रांस व शेजा-यांस बोलावून त्यांस म्हणतो, माझ हरवलेल मढरुं सांपडल आहे म्हणून माझ्याबरोबर आनंद करा.
7. त्याप्रमाण ज्यांस पश्चातापाची गरज नाहीं अशा नव्याण्णव धार्मिकांबद्दल होणा-या आनंदापेक्षां पश्चाताप करणा-या एका पापी मनुश्याबद्दल स्वर्गात अधिक आनंद होईल, ह मी तुम्हांस सांगता.
8. तसच, अशी स्त्री कोण आहे कीं तिच्याजवळ दहा पावल्या असतां त्यांतून एक पावली हरवली तर दिवा लावून व घर झाडून ती सांपडेपर्यंत मन लावून शोध करीत राहत नाहीं?
9. ती सांपडल्यावर ती मैत्रिणींस व शेजा-यांस बोलावून म्हणते, माझी हरवलेली पावली मला सांपडली, म्हणून माझ्याबरोबर आनंद करा.
10. त्याप्रमाण, पश्चाताप करणा-या एका पापी मनुश्याबद्दल देवाच्या दूतांसमोर आनंद होतो, ह मी तुम्हांस सांगता.
11. आणखी तो म्हणाला, कोणाएका मनुश्याला देान मुलगे होते;
12. त्यांतील धाकटा बापाला म्हणाला, बाबा, मालमत्तेचा माझा वांटा मला द्या. तेव्हां त्यान त्यांस आपली संपत्ति वांटून दिली.
13. मग फार दिवस झाले नाहींत तो धाकटा मुलगा सर्व जमा करुन दूर देशी निघून गेला; आणि तेथ त्यान चैनबाजी करुन आपली संपत्ति उडविली.
14. त्यान आपल सर्व खर्चून टाकिल्यावर त्या देशांत मोठा दुश्काळ पडला; तेव्हां त्याला अडचण पडूं लागली.
15. मग तो त्या देशांतील एका रहिवाश्याजवळ जाऊन त्याला चिकटून राहिला; त्यान त्याला आपल्या शेतांत डुकर चारावयास पाठविल.
16. तेव्हां ज्या शगा डुकर खात असत त्यांतल्या तरी खाऊन पोट भराव अस त्याला वाटल; त्याला कोणी कांहीं दिल नाहीं.
17. नंतर तो शुद्धीवर येऊन म्हणाला, माझ्या बापाच्या किती मोलक-यांस भाकरीची रेलचेल आहे ! आणि मी एथ भुकेन मरता.
18. मी उठून आपल्या बापाकडे जाईन व त्याला म्हणेन, बाबा, मीं स्वर्गाविरुद्ध व तुमच्या दृश्टीन पाप केल आहे;
19. आतां तुमचा पुत्र म्हणावयास मी योग्य नाहीं; आपल्या एका मोलक-यांप्रमाण मला ठेवा.
20. मग तो उठून आपल्या बापाकडे गेला. तो दूर आहे इतक्यांत त्याच्या बापान त्याला पाहिल आणि कळवळा येऊन तो धावत गेला; त्यान त्याच्या गळîांत मिठी घातली व त्याचे पुश्कळ मुके घेतले.
21. मुलगा त्याला म्हणाला, बाबा, मीं स्वर्गाविरुद्ध व तुमच्या दृश्टीन पाप केल आहे; आणि आतां तुमचा पुत्र म्हणावयास मी योग्य नाहीं;
22. पण बापान आपल्या दासांस सांगितल, लवकर उत्तम झगा आणून याला घाला; आणि याच्या हातात अंगठी व पायांत जोडा घाला;
23. पोसलेल वासरुं आणून कापा; आपण खाऊं आणि उत्साह करुं;
24. कारण हा माझा मुलगा मेला होता तो पुनः जीवंत झाला आहे; हरवला होता तो सांपडला आहे; मग ते उत्साह करुं लागले.
25. त्याचा वडील मुलगा शेतांत होता; तो घराजवळ आला तेव्हां त्यान वाद्य व नृत्य ऐकल.
26. तेव्हां त्यान एका चाकराला बोलावून विचारिल, ह काय चालल आहे?
27. त्यान त्याला सांगितल, आपला भाऊ आला आहे; आणि तो आपल्या वडिलांना सुखरुप मिळाला म्हणून त्यांनीं पोसलेल वासरुं कापिल आहे.
28. तेव्हां तो रागावून आंत जाईना, म्हणून त्याचा बाप बाहेर येऊन त्याची समजूत घालूं लागला;
29. परंतु त्यान बापाला उत्तर दिल, पाहा, मी इतकी वर्शे तुमची सेवाचाकरी करीत आह, आणि तुमची एकहि आज्ञा मीं कधीं मोडिली नाहीं; तरी मीं आपल्या मित्रांबरोबर उत्साह करावा, म्हणून तुम्ही मला कधीं करडूंहि दिल नाहीं;
30. पण ज्यान तुमची संपत्ति कसबिणींबरोबर खाऊन टाकिली तो हा तुमचा मुलगा आला तेव्हां तुम्हीं त्याच्यासाठीं पोसलेल वासरुं कापिल.
31. त्यान त्याला म्हटल, बाळा, तूं माझ्याबरोबर नेहमींच आहेस, आणि ज कांही माझ आहे त सर्व तुझच आहे;
32. तरी उत्साह व आनंद करण ह योग्य आहे; कारण हा तुझा भाऊ मेला होता, तो जिवंत झाला आहे; हरवला होता तो सांपडला आहे.