1. मग त्यान बारा जणांस एकत्र बोलावून त्यांस सर्व भूत काढण व रोग बर करण ह्या बाबतींत सामर्थ्य व अधिकार दिला;
2. आणि त्यान त्यांस देवाच्या राज्याची घोशणा करावयास व रोग्यांस बर करावयास पाठविल.
3. त्यान त्यांस सांगितल, वाटेसाठीं कांही घेऊं नका; काठी, झोळी, भाकरी किंवा पैका घेऊं नका; अंगरखेहि दोन घेऊं नका.
4. ज्या कोणत्या घरांत तुम्ही जाल, तेथच राहा व तेथूनच निघून जा.
5. जे कोणी तुमचा स्वीकार करीत नाहींत त्यांजविरुद्ध साक्ष व्हावी म्हणून तुम्ही त्या नगरांतून निघतेवेळेस आपल्या पायांची धूळ झाडून टाका.
6. मग ते निघून सर्वत्र सुवार्ता सांगत व रोग बरे करीत गांवोगांवीं फिरुं लागले.
7. तेव्हां घडत असलेल्या सर्व गोश्टींविशयीं मांडलिक हेरोदान ऐकल; आणि तो मोठ्या घोटाळîांत पडला, कारण योहान मेलेल्यांतून उठला आहे अस कित्येकांनीं म्हटल;
8. कित्येकांनीं एलीया प्रगट झाला आहे अस व कित्येकांनीं प्राचीन संदेश्ट्यांतील कोणी तरी उठला आहे अस म्हटल.
9. हेरोद म्हणाला, मी योहानाचा शिरच्छेद करविला, पण ज्याच्याविशयीं मी अशा गोश्टी ऐकता तो कोण आहे? ह्यावरुन त्याला भेटण्याची त्यास उत्कंठा लागली.
10. नंतर प्रेशितांनीं परत येऊन आपण ज ज केल होत त त त्याला विदित केल; तेव्हां तो त्यांस बरोबर घेऊन बेथ्सैदा नाम नगराकडे एकांत स्थळीं गेला.
11. ह ताडून लोकसमुदाय त्याच्यामागून गेले; तेव्हां त्यांच स्वागत करुन त्यांजबरोबर तो देवाच्या राज्याविशयीं बोलला, आणि ज्यांस बर होण्याच अगत्य होत त्यांस त्यान बर केल.
12. दिवस उतरुं लागला तेव्हां बारा जण जवळ येऊन त्याला म्हणाले, लोकसमुदायाला निरोप द्या, म्हणजे त भोवताल्च्या गांवांत व शेतमळîांत जाऊन अतरतील व खावयाला मिळवितील; आपण एथ रानांतल्या ठिकाणीं आहों.
13. तो त्यांस म्हणाला, तुम्हीच त्यांस खावयाला द्या. ते म्हणाले, आम्हीं जाऊन या सर्व लोकांसाठीं अन्न विकत न घेतल तर पांच भाकरी व दोन मास यांशिवाय आम्हांजवळ कांही नाहीं.
14. ते सुमार पांच हजार पुरुश होते. तेव्हां त्यान आपल्या शिश्यांस सांगितल कीं सुमार पन्नासपन्नासांच्या पंक्ति करुन त्यांस बसवा.
15. त्यांनीं त्याप्रमाण करुन सर्वांस बसविल.
16. तेव्हां त्यान त्या पांच भाकरी व ते दोन मासे घेऊन वर स्वर्गाकडे पाहून त्यांस आशीर्वाद दिला, आणि तीं मोडून लोकसमुदायाला वाढण्याकरितां शिश्यांजवळ दिलीं.
17. तेव्हां सर्व जण जेवून तृप्त झाले; आणि उरलेले बारा टोपल्या तुकड त्यांनीं उचलून नेले.
18. नंतर अस झाल कीं तो एकांतीं प्रार्थना करीत असतां शिश्य त्याजबरोबर होते. तेव्हां त्यान त्यांस विचारिल, मी कोण आह म्हणून लोक म्हणतात?
19. त्यांनी उत्तर दिल, बाप्तिस्मा करणारा योहान; कित्येक म्हणतात, एलीया; आणि कित्येक प्राचीन संदेश्ट्यांतील कोणी तरी उठला आहे अस म्हणतात.
20. त्यान त्यांस म्हटल, पण तुम्ही मला कोण म्हणून म्हणतां? पेत्रान उत्तर दिल कीं देवाचा खिस्त.
21. मग ह कोणाला सांगूं नका, अशी त्यान त्यांस निक्षून आज्ञा केली,
22. आणि म्हटल, मनुश्याच्या पुत्रान बहुत दुःख सोसावीं, वडील, मुख्य याजक व शास्त्री यांनीं त्याचा त्याग करावा, व त्याला जिव माराव, आणि त्यान तिस-या दिवशीं उठाव, याच अगत्य आहे.
23. त्यान सर्वांस म्हटल, जर कोणी माझ्यामाग येऊं पाहतो तर त्यान आत्मनिग्रह करावा, व प्रतिदिवशीं आपला वधस्तंभ उचलून घेऊन मला अनुसराव.
24. जो कोणी आपला जीव वांचवूं पाहतो तो त्याला मुकेल; परंतु जो कोणी मजकरितां आपल्या जिवाला मुकेल, तो त्याला वांचवील.
25. कोणा मनुश्यान सगळ जग मिळविल, आणि स्वतःला गमविल किंवा आपला नाश करुन घेतला तर त्याला काय लाभ?
26. जो कोणी माझी व माझ्या वचनांची लाज धरील त्याची लाज मनुश्याचा पुत्र स्वतःच्या, पित्याच्या व पवित्र देवदूतांच्या गौरवान येईल तेव्हां धरील.
27. मी तुम्हांस सत्य सांगता कीं एथ उभे राहणा-यांतील कोणी असे आहेत कीं ते देवाच राज्य पाहत तोपर्यंत त्यांस मरणाचा अनुभव येणारच नाहीं.
28. या भाशणानंतर अस झाल कीं सुमार आठ दिवसांनीं पेत्र, योहान व याकोब यांस बरोबर घेऊन तो प्रार्थना करावयास पर्वतावर गेला;
29. आणि तो प्रार्थना करीत असतां त्याच्या मुखाच रुपांतर होऊन त्याच वस्त्र पांढर व चकचकीत झाल;
30. आणि पाहा, मोशे व एलिया हे दोघे जण त्याजबरोबर संभाशण करीत होते;
31. ते तेजोमय दिसले; आणि तो ज आपल निर्याण यरुशलेमांत पूर्ण करणार होता त्याविशयीं ते बोलत होते.
32. तेव्हां पेत्र व त्याजबरोबरचे इसम झोपेन गुंगून गेले होते; तरी त्यांनी जागे होऊन त्याच तेज व त्याच्याजवळ उभे राहिलेल्या दोघां पुरुशांस पाहिल.
33. मग अस झाल कीं त्यांचा त्याजपासून वियोग होत असतां पेत्रान येशूला म्हटल, गुरुजी, आपण एथ असाव ह बर आहे; तर आम्ही तीन मंडप करुं; आपणांसाठीं एक, मोशासाठीं एक व एलियासाठीं एक; ह ज तो बोलला त्याच त्याला भान नव्हत.
34. तो ह बोलता असतां मेघान येऊन त्यांजवर छााया केली; आणि ते मेघांत प्रवेश करीत असतां भयभीत झाले.
35. तेव्हां मेघांतून अशी वाणी झाली कीं हा माझा (प्रिय) पुत्र, माझा निवडलेला आहे; याच तुम्हीं ऐका.
36. ही वाणी झाली तेव्हां येशू एकटाच दिसला. यावर ते गप्प राहिले आणि ज्या गोश्टी त्यांनीं पाहिल्या होत्या त्यांतील कांहींच त्या दिवसांत त्यांनी कोणाला सांगितल नाहीं.
37. नंतर अस झाल कीं दुस-या दिवशीं ते पर्वतावरुन उतरल्यावर मोठा लोकसमुदाय त्याला येऊन भेटला.
38. तेव्हां पाहा, समुदायांतून एक मनुश्य मोठ्यान ओरडून म्हणाला, गुरुजी, मी आपणाला विनंति करिता, माझ्या पुत्राकड पाहा; कारण तो माझा एकुलता एक आहे;
39. आणि पाहा, केाणीसा आत्मा त्याला धरितो, आणि तो एकाएकीं ओरडतो; तो त्याला असा पिळतो कीं त्याला फेस येतो; त्याला पुश्कळ ठेचतो व त्याला लवकर सोडीत नाहीं.
40. आपल्या शिश्यांनीं त्याला काढाव म्हणून मीं त्यांजकडे विनंति केली, परंतु त्यांना काढतां येईना.
41. येशून उत्तर दिल: हे अश्रद्धावान व विपरीत पिढी, मी कोठवर तुम्हांबरोबर राहूं व तुमच सोसूं? तूं आपल्या पुत्राला इकडे आण.
42. तो जवळ येत आहे इतक्यंात भूतांन त्याला आपटल व पिळून टाकिल. येशून त्या अशुद्ध आत्म्याला धमकाविल; आणि मुलाला बर करुन त्याच्या बापाजवळ परत दिल.
43. हा देवाचा प्रताप पाहून सर्व लोक विस्मित झाले. त्यान केलेल्या सर्व कृत्यांवरुन सर्व लोक आश्चर्य करीत असतां तो आपल्या शिश्यांस म्हणाला,
44. या गोश्टी ऐकून ठेवा; कारण मनुश्याच्या पुत्राला लोकांच्या हातीं धरुन देण्यांत येणार आहे.
45. ही गोश्ट ते समजले नाहींत; ती त्यांस समजूं नये म्हणून त्यांजपासून ती गुप्त राखण्यांत आली होती; आणि या गोश्टीविशयीं त्याला विचारण्याची त्यांना भीति वाटली.
46. नंतर आपणांमध्य कोण मोठा आहे याविशयीं त्यांच्यामध्य वाटाघाट सुरु झाली.
47. येशून त्यांच्या अंतःकरणांतील विचार ओळखून एका बाळकाला घेतल आणि त्याला आपणाजवळ उभ केल;
48. मग त्यांस म्हटल, जो कोणी या बाळकाला माझ्या नामानें स्वकारितो तो ज्यानें मला पाठविलें त्याला स्वीकारितो; तुम्हां सर्वांमध्य जो कनिश्ठ आहे तोच श्रेश्ठ आहे.
49. योहानान म्हटल, गुरुजी, आम्हीं एका इसमाला आपल्या नामान भूत काढतांना पाहिल; तेव्हां आम्हीं त्याला मना केल, कारण तो आम्हांला अनुसरत नव्हता.
50. येशून त्याला म्हटल, त्याला मना करुं नका; कारण जो तुम्हांला प्रतिकूळ नाहीं तो तुम्हांला अनुकूळ आहे.
51. पुढ अस झाल कीं त्याचा वर घेतल जाण्याचा समय जवळ आला तेव्हां त्यान यरुशलेमास जाण्याचा दृढनिश्चय करुन तिकडे आपल ताड वळविल,
52. त्यान आपणापुढ निरोप्ये पाठविले; तेव्हां ते निघून त्याच्यासाठीं तयारी करावयास शोमरोन्यांच्या एका गांवांत गेले;
53. परंतु त्यांनीं त्याचा स्वीकार केला नाहीं, कारण त्याचा रोख यरुशलेमाकडे जाण्याचा होता.
54. ह पाहून त्याचे शिश्य याकोब व योहान म्हणाले, प्रभुजी, (एलियान केल्याप्रमाण) आकाशांतून अग्नि पडून त्यांचा नाश व्हावा म्हणून आम्ही आज्ञा करावी, अशी आपली इच्छा आहे काय?
55. त्यान वळून त्यांस धमकाविल (कीं तुम्ही कोणत्या आत्म्याच आहां ह तुम्हांस ठाऊक नाहीं;
56. कारण मनुश्याचा पुत्र माणसांच्या प्राणांचा नाश करावयास आला नाहीं, तर तारावयास आला.) मग ते पुढ दुस-या गावांस गेले.
57. तेव्हां अस झाल कीं ते वाटेन चालत असतां एकान त्याला म्हटल, आपण जेथ कोठ जाल तेथ मी आपल्यामाग येईन.
58. येशू त्याला म्हणाला, खोकडांस बिळ व आकाशांतल्या पाखरांस कोटीं आहेत; परंतु मनुश्याच्या पुत्राला डोक टेकण्यास ठिकाण नाहीं;
59. त्यान दुस-या एकाला म्हटल, माझ्यामाग ये; परंतु तो म्हणाला, प्रभुजी, पहिल्यान मला माझ्या बापाला पुरावयास जाऊं द्या.
60. तो त्याला म्हणाला, मेलेल्यांना आपल्या मेलेल्यांस पुरुं दे; तूं जाऊन देवाच्या राज्याची घोशणा कर.
61. त्यावर आणखी एकान म्हटल, प्रभुजी, मी आपल्यामाग येईन; परंतु पहिल्यान मला आपल्या घरांतल्या मंडळीचा निरोप घेऊं द्या.
62. येशून त्याला म्हटल, जो कोणी नांगराला हात घातल्यावर माग पाहतो तो देवाच्या राज्यास उपयोगी नाहीं.