1. कांही दिवसांनीं तो पुनः कफर्णहूमांत आला आणि तो घरीं आहे अस लोकांच्या ऐकण्यांत आल.
2. तेव्हां इतके लोक जमले कीं दाराच्या आजूबाजूला देखील त्यांस जागा होईना; मग त्यान त्यांस संदेश दिला.
3. मग त्याजकडे एका पक्षघाती मनुश्याला लोेक घेऊन आले, त्यास चौघांनीं उचलून आणिल.
4. त्यांना दाटीमुळ त्याच्याजवळ जाववेना, म्हणून त्यांनीं तो जेथ होता तेथल छप्पर उस्तरुन काढिल आणि वाट करुन तींतून ज्या बाजेवर पक्षघाती निजला होता ती त्यांनीं खाली सोडिली.
5. येशून त्यांचा विश्वास पाहून पक्षघाती मनुश्याला म्हटल, मुला, तुझ्या पापांची क्षमा झाली आहे.
6. तेव्हां कित्येक शास्त्री तेथ बसले होते ते आपल्या मनांत असा विचार करीत होते कींं
7. हा या प्रकार कां बोलतो? हा दुर्भाशण करितो; एकावांचून म्हणजे देवावांचून, कोणाच्यान पापांची क्षमा करवते?
8. ते आपणांत असा विचार करीत आहेत ह येशून आपल्या आत्म्यांत तत्काळ ओळखून त्यांस म्हटल, तुम्ही आपल्या मनांत हे विचार कां करितां?
9. तुझ्या पापांचीं क्षमा झाली आहे, अस पक्षघाती मनुश्याला म्हणण, किंवा आपली बाज उचलून चाल, अस म्हणण, यांतून कोणत सोप?
10. मनुश्याच्या पुत्राला पृथ्वीवर पापांची क्षमा करावयास अधिकार आहे ह तुम्हांस समजाव (म्हणून-तो पक्षघाती मनुश्याला म्हणतो)
11. मी तुला सांगता, ऊठ, आपली बाज उचलून घेऊन घरीं जा.
12. मग तो उठला व लागलाच आपली बाज उचलून सर्वांच्या देखतां निघाला; यावरुन सर्व थक्क झाले व देवाच गौरव करीत म्हणाले, आम्ही अस कधीं पाहिल नव्हत.
13. पुनः तो निघून समद्रतीरीं गेला, आणि सर्व लोकसमुदाय त्याच्याजवळ आला तेव्हां त्यान त्यांस शिक्षण दिल.
14. नंतर जात असतांना त्यान अल्फीचा पुत्र लेवी याला जकातीच्या नाक्यावर बसलेल पाहिल, व त्याला म्हटल, माझ्यामाग ये; तेव्हां तो उठून त्याच्यामाग गेला.
15. नंतर अस झाल कीं तो त्याच्या घरीं जेवावयास बसला, आणि बहुत जकातदार व पापी लोक हे येशू व त्याचे शिश्य यांच्या पंक्तीस जेवावयास बसले; कारण तेथ ते पुश्कळ असून त्याचे अनुयायी होते.
16. तेव्हां परुश्यांतील शास्त्री यांनीं त्याला जकातदार व पापी लोक यांच्याबरोबर जेवितांना पाहून त्याच्या शिश्यांस म्हटल, हा जकातदार व पापी लोक यांच्या बरोबर कां जेवितो?
17. हे ऐकून येशू म्हणाला, निरोग्यांस वैद्याची गरज नाहीं, रोग्यांस आहे; मी धार्मिक जनांस नाहीं, तर पापी जनांस बोलावयास आला आह.
18. तेव्हां योहानाच शिश्य व परुशी उपास करीत होते; ते येऊन त्यास म्हणाले, योहानाचंे शिश्य व परुश्यांचे शिश्य उपास करितात आणि आपले शिश्य उपास कां करीत नाहींत?
19. येशून त्यांस म्हटल, व-हाड्यांबरोबर वर आहे तापर्यंत त्यांना उपास करितां येईल काय? जापर्यंत वर त्यांच्याबरोबर आहे तापर्यंत त्यांना उपास करितां येत नाहीं.
20. तरी असे दिवस येतील कीं वर त्यांजपासून घेतला जाईल, तेव्हां ते त्या दिवशीं उपास करितील.
21. कोणी को-या कापडाचा तुकडा जुन्या वस्त्राला लावीत नाहीं; लाविला तर धड करण्याकरितां लावलेला तुकडा त्याला म्हणजे जुन्याला फाडितो, आणि भोक मोठ होत.
22. कोणी नवा द्राक्षारस जुन्या बुधल्यांत घालीत नाहीं; घातला तर नव्या द्राक्षारसान बुधले फुटतात, द्राक्षारस सांडतो, व बुधलेहि नासतात; म्हणून नवा द्राक्षारस नव्या बुधल्यांत घालतात.
23. मग अस झाल कीं तो शब्बाथ दिवशीं शेतांमधून जात असतां त्याचे शिश्य वाटेन चालतांना कणस मोडूं लागले.
24. तेव्हां परुशी त्याला म्हणाले, पाहा, शब्बाथ दिवशीं ज करुं नये त ह कां करितात?
25. त्यान त्यांस म्हटल, दाविदाला गरज पडली, म्हणजे त्याला व त्याच्याबरोबर जे होते त्यांस भूक लागली, तेव्हां त्यान काय केल;
26. अब्याथार प्रमुख याजक असतां तो देवाच्या मंदिरांत कसा गेला व ज्या ‘समर्पित भाकरी’ याजकांशिवाय कोणींहि खाऊं नयेत त्या त्यान कशा खाल्ल्या, व त्याजबरेाबर जे होते त्यांस खावयास कशा दिल्या; ह तुमच्या वाचण्यांत कधीं आल नाहीं काय?
27. आणखी तो त्यांस म्हणाला, शब्बाथ मनुश्यासाठीं झाला, मनुश्य शब्बाथासाठीं झाला नाहीं;
28. यास्तव मनुश्याचा पुत्र शब्बाथाचाहि धनी आहे.