1. नंतर मीं एक ‘श्वापद समुद्रांतून वर येतांना’ पाहिल; त्याला ‘दहा शिंग’ व सात डोकीं असून त्याच्या शिंगांवर दहा मुगूट आणि त्याच्या डोक्यांवर देवनिंदात्मक नांव होतीं.
2. ज ‘श्वापद’ मीं पाहिल त ‘चित्त्यासारिख’ होत, त्याचे पाय ‘अस्वलाच्या पायांसारिख होत’ व त्याचें तोंड ‘सिंहाच्या’ तोंडासारिखें होतें; त्याला अजगरान आपली शक्ति, आपल आसन व मोठा अधिकार दिला.
3. त्याच्या डोक्यांपैकीं एक डोक मरण येईसा घाव झाल्यासारिखें माझ्या दृश्टिस पडलें; तरी त्याचा प्राणघातक घाव बरा झाला; तेव्हां सर्व पृथ्वी आश्चर्य करीत त्या श्वापदामागून गेली.
4. अजगरान त्या श्वापदास आपला अधिकार दिला होता म्हणून त्यांनी अजगराला नमस्कार घातला; आणि ते श्वापदाला नमस्कार घालतांना म्हणाले, या श्वापदासमान कोण आहे ? याच्याबरोबर कोणाच्यान लढवेल ?
5. त्याला ‘मोठमोठ्या’ व देवनिंदक ‘गोश्टी बोलणार ताड’ दिल होत, व बेचाळीस महिने त्याला आपल ‘काम चालविण्याचा’ अधिकार दिला होता.
6. त्यान देवाविरुद्ध निंदा करण्यास, म्हणजे त्याच नाम, त्याचा मंडप व स्वर्गनिवासी लोक यांची निंदा करण्यास ताड सोडिल.
7. पवित्र जनांबरोबर लढण्याच व त्यांस जिंकण्याच कार्य त्याकडे सापविल होत; आणि सर्व वंश, लोक, भाशा व राश्टª यांवर अधिकार त्याला दिला होता.
8. ‘ज्या कोणाचीं’ नांव जगाच्या स्थापनेपासून ‘वधलेल्या कोक-याच्या जीवनीं पुस्तकांत लिहिलेलीं’ नाहींत असे पृथ्वीवर राहणारे सर्व जण त्या श्वापदाला नमन करितील.
9. ज्या कोणाला कान आहे तो ऐको.
10. ‘कैदत जावयाचा तो कैदत जातो; कोणी कोणास तरवारीन’ जिव मारील तर त्याला तरवारीन मरण भाग आहे. यावरुन पवित्र जनांचा धीर व विश्वास दिसून येता.
11. नंतर मीं दुसर एक श्वापद भूमींतून वर येतांना पाहिल; त्याला कोकरासारखीं दोन शिंग होतीं; त अजगरासारिख बोलत होत.
12. त पहिल्या श्वापदाचा सर्व अधिकार त्याच्यासमक्ष चालवित आणि ज्या पहिल्या श्वापदाचा प्राणघातक घाव बरा झाला होता, त्याला पृथ्वीन व तिजवर राहणा-या जणांनी नमन कराव अस करित.
13. त मोठीं चिन्ह करित; मनुश्यांसमक्ष आकाशांतून पृथ्वीवर अग्नि पडावा अस देखील करित.
14. जीं चिन्ह त्या श्वापदासमक्ष करण्याच त्याकडे सोपविल होत, त्यावरुन त पृथ्वीवर राहणा-या जणांस ठकवित; म्हणजे तरवारीचा घाव लागला असून, जीवंत राहिलेल्या श्वापदाप्रीत्यर्थ मूर्ति करावयास पृथ्वीवर राहणा-या जणांस सांगत.
15. त्या श्वापदाच्या मूर्तीत प्राण घालावयाच त्याच्या हाती दिल होत, यासाठीं कीं त्या श्वापदाच्या ‘मूर्तीन बोलाव’ आणि ‘जे कोणी’ त्या श्वापदाच्या ‘मूर्तीला नमन करणार नाहींत’ ते जिव मारिले जावेत अस तिन घडवून आणाव.
16. लहानथोर, धनवान्, दरिद्री, स्वतंत्र व दास, या सर्वांनी आपल्या उजव्या हातावर किंवा आपल्या कपाळावर खूण करुन घ्यावी;
17. आणि ज्यांवर ंती खूण म्हणजे त्या श्वापदाच नांव किंवा नांवान दर्शविलेली संख्या आहे, त्यांशिवाय कोणाला विकत घेतां येऊं नये किंवा विकत देतां येऊ नये, अस त करित.
18. ह अकलेच काम आहे; ज्याला बुद्धि आहे त्यान श्वापदाच नांव त्या संख्येवरुन काढावें; त्या संख्येवरुन मनुश्याचा बोध होतो; ती त्याची संख्या सहाशें सासश्ट होय.