1. मग कोक-यान सात शिक्क्यांपैकीं एक शिक्का फोडिला, तेव्हां मीं पाहिल; ता चार प्राण्यांतील एकाला गर्जनेसारख्या वाणीन, ये, अस म्हणतांना मीं ऐकल.
2. मग मीं पाहिल ता ‘पांढरा घोडा,’ आणि त्याजवर बसलेला एक स्वार दृश्टीस पडला; त्याच्याजवळ धनुश्य होत व त्याला मुगूट देण्यांत आला; तो जिंकीत व जिंकावयाला निघाला.
3. त्यान दुसरा शिक्का फोडिला, तेव्हां मीं दुस-या प्राण्याला, ये, अस म्हणतांना ऐकल.
4. तव्हां दुसरा घोडा पुढ चालला; तो अग्निवर्ण होता आणि त्यावर बसलेल्या पुरुशाकडे पृथ्वीची शंाति हरण करण्याच आणि लोकांकडून एकमेकांचा वध करविण्याच काम सोपविल होत; त्याला मोठी तरवार दिलेली होती.
5. त्यान तिसरा शिक्का फोडिला, तेव्हां मी तिस-या प्राण्याला, ये, अस म्हणतांना ऐकल; मग मीं पाहिल ता ‘काळा घोडा,’ आणि त्यावर बसलेला एक पुरुश दृश्टीस पडला; त्याच्या हातांत तागडी होती;
6. आणि चार प्राण्यांच्या मधून निघालेल्या वाणीसारखी वाणी मीं ऐकली, ता अशीः पावल्याला शेरभर गहूं, आणि पावल्याला तीन शेर जव; तेल व द्राक्षारस यांची हानि करुं नको.
7. त्यान चवथा शिक्का फोडिला, तेव्हां मीं चवथ्या प्राण्याला, ये, अस म्हणतांना ऐकल.
8. मग मीं पाहिल, ता फिक्का घोडा; आणि त्यावर बसलेला एक पुरुश दृश्टीस पडला, त्याच नांव ‘मृत्यु;’ त्याच्यामागून अधोलोक चालला होता. त्यांना ‘तरवारीन, दुश्कळान, मरणान व पृथ्वीवरील श्वापदांकडून माणसांना मारण्याचा’ अधिकार पृथ्वीच्या चवथ्या भागावर दिला होता.
9. त्यान पांचवा शिक्का फोडिला, तेव्हां मीं वेदीखालीं आत्मे पाहिले; ते आत्मे देवाच्या वचनामुळ व त्यांनी जी साक्ष पटविली होती तिजमुळ जिव मारिलेल्या लोकांचे होते.
10. ते मोठ्यान ओरडून म्हणाले, ‘हे प्रभो,’ जो तूं पवित्र व सत्य आहेस तो तूं ‘न्यायनिवाडा करीत’ नाहींस आणि ‘पृथ्वीवर राहणा-या जणांपासून’ आमच्या ‘रक्ताचा सूड घेत’ नाहींस; ह किती वेळ चालणार ?
11. तेव्हां त्या प्रत्येकास एकएक शुभ्र झगा देण्यात आला आणि त्यांस अस सांगण्यांत आल कीं तुमचे सोबतीचे दास व तुमचे बंधु तुम्हांसारिखे जिव मारिले जाणार, त्यांची संख्या पूर्ण होईपर्यंत तुम्ही आणखी थोडा वेळ स्वस्थ राहा.
12. त्यान सहावा शिक्का फोडिला; तेव्हां मी पाहिल, ता मोठा भूमिकंप झाला; ‘सूर्य’ केसांच्या तरटासारिखा काळा झाला व सगळा ‘चंद्र रक्ता’ सारिखा झाला;
13. ‘अंजिराच झाड’ मोठ्या वा-यान हालल म्हणजे त्याचीं कच्ची फळ जशीं खालीं पडतात तसे ‘आकाशांतील तारे’ पृथ्वीवर ‘पडले.’
14. ‘एकाद पुस्तक गुंडाळाव’ तस आकाश गुंडाळल जाऊन निघून गेल, आणि सर्व डागर व बेट आपापल्या ठिकाणांवरुन सरुन गेलीं.
15. ‘पृथ्वीवरील राजे व मोठे अधिकारी,’ सरदार, श्रीमंत व बलवान् लोक, सर्व दास व सर्व स्वतंत्र माणसें, ‘गुहांत’ व डोंगरांतील ‘खडकांत लपली;’
16. ‘आणि ते डागरांस व खडकांस म्हणाले, आम्हांवर पडून राजासनावर बसलेल्या’ पुरुशाच्या तांेडापुढून व कोक-याच्या क्रोधापासून आम्हांस ‘लपवा;’
17. कारण त्यांच्या ‘क्रोधाचा मोठा दिवस’ आला आहे, ‘आणि त्यापुढ कोण टिकेल?’