1. Þá svaraði Sófar frá Naama og sagði:
2. Á ekki að svara orðagjálfrinu, og á málskrafsmaðurinn að hafa rétt fyrir sér?
3. Ættu stóryrði þín að koma mönnum til að þegja, og ættir þú að spotta og enginn sneypa þig,
4. þar sem þú segir: 'Kenning mín er rétt, og ég er hreinn í augum Guðs'?
5. En _ ó að Guð vildi tala og ljúka upp vörum sínum í móti þér
6. og kunngjöra þér leyndardóma spekinnar, að í þeim felast margföld hyggindi, þá mundir þú kannast við, að Guð hegnir ekki til fulls misgjörð þinni.
7. Getur þú náð til botns í Guði eða komist til ystu takmarka hins Almáttka?
8. Himinhá er speki hans _ hvað fær þú gjört? dýpri en undirheimar _ hvað fær þú vitað?
9. Hún er lengri en jörðin að víðáttu og breiðari en hafið.
10. Ef hann ryðst fram og hneppir í varðhald og stefnir dómþing _ hver aftrar honum?
11. Því að hann þekkir varmennin og sér ranglætið, þótt hann sé ekki að veita því athygli.
12. Verður óvitur maður hygginn? og fæðist skógarösnu-folald sem maður?
13. Ef þú undirbýr hjarta þitt og breiðir út lófa þína til hans,
14. _ ef misgjörð er í hendi þinni, þá fjarlæg hana, og lát eigi órétt búa í tjöldum þínum _
15. já, þá munt þú flekklaus hefja höfuð þitt, munt standa fastur og eigi þurfa að óttast.
16. Já, þá munt þú gleyma mæðu þinni, þú munt minnast hennar sem vatns, er runnið er fram hjá.
17. Og lífið mun renna upp bjartara en hádegið, þótt dimmi, þá mun það verða sem morgunn.
18. Og þú munt vera öruggur, því að enn er von, og skyggnist þú um, getur þú lagst óhultur til hvíldar.
19. Og þú hvílist, og enginn hræðir þig, og margir munu reyna að koma sér í mjúkinn hjá þér.
20. En augu hinna óguðlegu daprast, fyrir þá er fokið í öll skjól, og þeirra eina von er að gefa upp andann.
| 
