1. Þá svaraði Job og sagði:
2. Ég hefi heyrt nóg af slíku, hvimleiðir huggarar eruð þér allir saman.
3. Er orðavindurinn nú á enda? eða hvað knýr þig til andsvara?
4. Ég gæti líka talað eins og þér, ef þér væruð í mínum sporum, gæti spunnið saman ræður gegn yður og hrist yfir yður höfuðið,
5. ég gæti styrkt yður með munni mínum, og meðaumkun vara minna mundi lina þjáning yðar.
6. Þótt ég tali, þá linar ekki kvöl mína, og gjöri ég það ekki, hvaða létti fæ ég þá?
7. Miklu fremur hefir Guð nú örþreytt mig, _ þú hefir eytt öllu ættliði mínu,
8. hefir hremmt mig, og það er vitni í móti mér. Sjúkdómur minn rís í gegn mér, ákærir mig upp í opið geðið.
9. Reiði hans slítur mig sundur og ofsækir mig, hann nístir tönnum í móti mér, andstæðingur minn hvessir á mig augun.
10. Þeir glenna upp ginið í móti mér, löðrunga mig til háðungar, allir saman gjöra þeir samtök í móti mér.
11. Guð gefur mig á vald ranglátra og varpar mér í hendur óguðlegra.
12. Ég lifði áhyggjulaus, þá braut hann mig sundur, hann þreif í hnakkann á mér og molaði mig sundur og reisti mig upp sér að skotspæni.
13. Skeyti hans fljúga kringum mig, vægðarlaust sker hann sundur nýru mín, hellir galli mínu á jörðu.
14. Hann brýtur í mig skarð á skarð ofan og gjörir áhlaup á mig eins og hetja.
15. Ég hefi saumað sekk um hörund mitt og stungið horni mínu ofan í moldina.
16. Andlit mitt er þrútið af gráti, og svartamyrkur hvílir yfir hvörmum mínum,
17. þótt ekkert ranglæti sé í hendi minni og bæn mín sé hrein.
18. Jörð, hyl þú eigi blóð mitt, og kvein mitt finni engan hvíldarstað!
19. En sjá, á himnum er vottur minn og vitni mitt á hæðum.
20. Vinir mínir gjöra gys að mér _ til Guðs lítur auga mitt grátandi,
21. að hann láti manninn ná rétti sínum gagnvart Guði og skeri úr milli mannsins og vinar hans.
22. Því að senn eru þessi fáu ár á enda, og ég fer burt þá leiðina, sem ég aldrei sný aftur.
| 
