1. Hvers vegna eru ekki hegningartímar geymdir af hinum Almáttka,
2. og hví sjá þeir ekki daga hans, sem á hann trúa? Menn færa landamerki úr stað, ræna hjörðum og halda þeim á beit.
3. Asna munaðarleysingjanna reka menn burt og taka uxa ekkjunnar að veði.
4. Þeir hrinda hinum fátæku út af veginum, hinir bágstöddu í landinu verða allir að fela sig.
5. Já, sem skógarasnar á öræfum ganga þeir út til starfa sinna, leitandi að fæðu, eyðimörkin veitir þeim brauð handa börnunum.
6. Á akrinum uppskera þeir fóður sitt og fara í eftirleit í víngarði hins óguðlega.
7. Naktir liggja þeir um nætur, klæðlausir, og hafa enga ábreiðu í kuldanum.
8. Þeir eru gagndrepa af fjallaskúrunum, og hælislausir faðma þeir klettinn.
9. Menn slíta föðurleysingjana af brjóstinu og taka veð af hinum bágstöddu.
10. Naktir ganga þeir, klæðlausir, og hungraðir bera þeir kornbundin.
11. Í olífugörðum annarra pressa þeir olíu, troða vínlagarþrór og kveljast af þorsta.
12. Úr borgunum heyrast stunur deyjandi manna, sálir hinna drepnu hrópa á hefnd, en Guð gefur ekki gaum að óhæfunni.
13. Slíkir menn eru ljósfjendur orðnir, þeir þekkja ekki vegu hans og halda sig ekki á stigum hans.
14. Með morgunsárinu fer morðinginn á fætur og drepur hinn volaða og snauða, og á nóttunni læðist þjófurinn.
15. Og auga hórkarlsins bíður eftir rökkrinu, og hann segir: 'Ekkert auga sér mig,' og dregur skýlu fyrir andlitið.
16. Í myrkrinu brjótast þeir inn í hús, á daginn loka þeir sig inni, þeir þekkja ekki ljósið.
17. Því að öllum er þeim niðamyrkrið morgunn, því að þeir eru nákunnugir skelfingum niðamyrkursins.
18. Fljótt berst hann burt með straumnum, bölvaður verður erfðahluti hans í landinu, hann snýr eigi framar á leið til víngarðanna.
19. Þurrkur og hiti hrífa snjóvatnið burt, Hel þann, er svo hefir syndgað.
20. Móðurskautið gleymir honum, ormarnir gæða sér á honum. Hans er eigi framar minnst, og ranglætið verður brotið sundur eins og tré,
21. hann sem rændi óbyrjuna, er ekki fæddi, og enga velgjörð sýndi ekkjunni.
22. En Guð heldur samt hinum volduga við með mætti sínum, slíkur maður rís aftur upp, þótt hann væri tekinn að örvænta um lífið.
23. Guð veitir honum að lifa óhultur, og hann er studdur, og augu hans vaka yfir vegum hans.
24. Hátt standa þeir, en eftir stundarkorn eru þeir horfnir. Þeir hníga, þeir eru hrifnir burt eins og allir aðrir og sviðnir af eins og höfuð kornaxins.
25. Og ef það er eigi svo, _ hver vill þá sanna, að ég sé lygari, og gjöra ræðu mína að engu?
| 
