1. Já, yfir þessu titrar hjarta mitt og hrökkur upp úr stað sínum.
2. Heyrið, heyrið drunur raddar hans og hvininn, sem út fer af munni hans.
3. Undir öllum himninum lætur hann eldinguna þjóta og leiftur sitt út á jaðra jarðarinnar.
4. Á eftir því kemur öskrandi skrugga, hann þrumar með sinni tignarlegu raust og heldur eldingunum ekki aftur, þá er raust hans lætur til sín heyra.
5. Guð þrumar undursamlega með raust sinni, hann sem gjörir mikla hluti, er vér eigi skiljum.
6. Því að hann segir við snjóinn: 'Fall þú á jörðina,' og eins við hellirigninguna og hennar dynjandi helliskúrir.
7. Hann innsiglar hönd sérhvers manns, til þess að allir menn viðurkenni verk hans.
8. Þá fara villidýrin í fylgsni sín og hvílast í bælum sínum.
9. Stormurinn kemur úr forðabúrinu og kuldinn af norðanvindunum.
10. Fyrir andgust Guðs verður ísinn til, og víð vötnin eru lögð í læðing.
11. Hann hleður skýin vætu, tvístrar leifturskýi sínu víðsvegar.
12. En það snýst í allar áttir, eftir því sem hann leiðir það, til þess að það framkvæmi allt það er hann býður því, á yfirborði allrar jarðarinnar.
13. Hann lætur því ljósta niður, hvort sem það er til hirtingar eða til að vökva jörðina eða til að blessa hana.
14. Hlýð þú á þetta, Job, stattu kyrr og gef gaum að dásemdum Guðs.
15. Skilur þú, hvernig Guð felur þeim hlutverk þeirra og lætur leiftur skýja sinna skína?
16. Skilur þú, hvernig skýin svífa, dásemdir hans, sem fullkominn er að vísdómi,
17. þú, sem fötin hitna á, þá er jörðin mókir í sunnanmollu?
18. Þenur þú út með honum heiðhimininn, sem fastur er eins og steyptur spegill?
19. Kenn oss, hvað vér eigum að segja við hann! Vér megnum ekkert fram að færa fyrir myrkri.
20. Á að segja honum, að ég ætli að tala? Eða hefir nokkur sagt, að hann óski að verða gjöreyddur?
21. Og nú sjá menn að sönnu ekki ljósið, sem skín skært að skýjabaki, en vindurinn þýtur áfram og sópar skýjunum burt.
22. Gullið kemur úr norðri, um Guð lykur ógurlegur ljómi.
23. Vér náum eigi til hins Almáttka, til hans, sem er mikill að mætti. En réttinn og hið fulla réttlæti vanrækir hann ekki.
24. Fyrir því óttast mennirnir hann, en hann lítur ekki við neinum sjálfbirgingum.
| 
