1. Sérlyndur maður fer að sínum munum, hann illskast við öllu, sem hyggilegt er.
2. Heimskinginn hefir engar mætur á hyggindum, heldur á því að gjöra kunnar hugsanir sínar.
3. Þar sem hinn óguðlegi kemur, þar kemur og fyrirlitning, og með smáninni kemur skömm.
4. Djúp vötn eru orð af manns munni, lind viskunnar er sem rennandi lækur.
5. Það er ekki rétt að draga taum hins óguðlega, að halla rétti hins saklausa í dómi.
6. Varir heimskingjans valda deilum, og munnur hans kallar á högg.
7. Munnur heimskingjans verður honum að tjóni, og varir hans eru snara fyrir líf hans.
8. Orð rógberans eru eins og sælgæti, og þau læsa sig inn í innstu fylgsni hjartans.
9. Sá sem tómlátur er í verki sínu, er skilgetinn bróðir eyðsluseggsins.
10. Nafn Drottins er sterkur turn, þangað hleypur hinn réttláti og er þar óhultur.
11. Auður ríks manns er honum öflugt vígi og ókleifur múrveggur í sjálfs hans ímyndun.
12. Ofmetnaður hjartans er undanfari falls, en auðmýkt er undanfari virðingar.
13. Svari einhver áður en hann heyrir, þá er honum það flónska og skömm.
14. Hugrekki mannsins heldur honum uppi í sjúkdómi hans, en dapurt geð, hver fær borið það?
15. Hjarta hins hyggna aflar sér þekkingar, og eyra hinna vitru leitar þekkingar.
16. Gjöf sem maður gefur, rýmir til fyrir honum og leiðir hann fram fyrir stórmenni.
17. Hinn fyrri sýnist hafa á réttu að standa í þrætumáli sínu, en síðan kemur mótpartur hans og rannsakar röksemdir hans.
18. Hlutkestið gjörir enda á deilum og sker úr milli sterkra.
19. Erfiðara er að ávinna svikinn bróður en að vinna rammbyggða borg, og deilur slíkra manna eru sem slagbrandar fyrir hallardyrum.
20. Kviður mannsins mettast af ávexti munns hans, af gróðri varanna mettast hann.
21. Dauði og líf eru á tungunnar valdi, og sá sem hefir taum á henni, mun eta ávöxt hennar.
22. Sá sem eignast konu, eignast gersemi, og hlýtur náðargjöf af Drottni.
23. Hinn fátæki mælir bljúgum bænarorðum, en hinn ríki svarar með hörku.
24. Að vera allra vinur er til tjóns, en til er ástvinur, sem er tryggari en bróðir.
| 
