1. मग ते सरोवराच्या पलीकडे गरसेकरांच्या देशांत आले;
2. आणि तो मचव्यांतून उतरतांच अशुद्ध आत्मा लागलेला असा एक मनुश्य कबरांतून निघून त्याला भेटला.
3. तो कबरांत राहत असे व त्याला सांखळîांनीं देखील आतां कोणाच्यान बांधून आवरवेना.
4. कारण त्याला पुश्कळ वेळां बेड्यांनीं व साखळîांनीं बांधिल असतांहि त्यान सांखळîा तोडून टाकिल्या, व बेड्यांचा चुराडा केला, म्हणून कोणाच्यान त्याला वश करवेना.
5. तो नेहमीं, रात्रंदिवस, कबरांमध्य व डागरामध्य राहून ओरडत असे व धाड्यांनीं आपल अंग ठेचून घेत अस.
6. तो येशूला दुरुन पाहून धावून आला व त्याच्या पायां पडला;
7. आणि मोठ्यान ओरडून बोलला, हे येशू, परात्पर देवाच्या पुत्रा, तुझा माझा काय संबंध? मला पीडिशील तर तुला देवाची शपथ.
8. कारण त्यान त्याला म्हटल होत, अरे अशुद्ध आत्म्या, या मनुश्यांतून नीघ.
9. त्यान त्याला विचारिल, तुझ नांव काय? त्यान उत्तर दिल, माझ नांव सैन्य; कारण आम्ही पुश्कळ आहा;
10. आणि आम्हांस या देशांतून घालवूं नको, अशी त्यान त्याला फार विनवणी केली.
11. तेथ डागराकड डुकरांचा मोठा कळप चरत होता.
12. तेव्हां भूतांनी त्याला विनंति केली कीं आम्ही त्या डुकरांमध्य शिराव म्हणून त्यांजकडे आम्हांस लावून दे.
13. मग त्यान त्यांस परवानगी दिली; मग ते अशुद्ध आत्मे निघून त्या डुकरांत शिरले, आणि तो कळप धडक धावत जाऊन कड्यावरुन सरोवरांत पडला व तीं सरोवरांत गुदमरुन मेलीं; तीं सुमार दोन हजार होती.
14. मग डुकर चारणा-यांनीं पळत जाऊन नगरांत व शेतांमळîांत ह वर्तमान सांगितल, तेव्हां काय झाल त पाहावयास लोक आले.
15. ते येशूजवळ आल्यावर त्यांनीं भूतग्रस्ताला, म्हणजे ज्यांत सैन्य होत त्याला, वस्त्र पांघरलेल व शुद्धीवर आलेल असे पाहिल; आणि त्यांस भीति वाटली.
16. ह ज्यांनी पाहिल होत त्यांनीं भूतग्रस्ताविशयींची व डुकरांविशयींची हकीकत त्यांस सांगितली.
17. तेव्हां तुम्ही आमच्या प्रांतांतून निघून जा अशी ते त्याची विनवणी करुं लागले.
18. मग तो तारवांत बसतांच, जो अगोदर भूतग्रस्त होता त्यान मला आपल्याजवळ राहूं द्याव अशी त्याला विनंति केली;
19. परंतु त्यान त्याला येऊं दिल नाहीं, तर त्याला म्हटल, तूं आपल्या घरीं स्वकीयांकडे जा, व प्रभून तुजवर दया करुन तुजसाठीं केवढीं मोठी कार्ये केलीं ह त्यांस सांग.
20. तेव्हां तो निघाला, आणि जीं मोठीं कार्ये येशून त्याजसाठीं केलीं होतीं ती दकापलीस येथ प्रसिद्ध करुं लागला; तेव्हां सर्वांस आश्चर्य वाटल.
21. मग येशू मचव्यांत बसून पलीकडे परत गेल्यावर त्याजवळ लोकांचा मोठा समुदाय जमला; तेव्हां तो सरोवराजवळ होता.
22. मग याईर नाम एक सभास्थानाचा अधिकारी आला व त्याला पाहून त्याच्या पायां पडला.
23. त्यान त्याला फार विनवणी केली कीं माझी लहान कन्या मरावयास टेकली आहे; ती बरी होऊन वांचावी म्हणून येऊन तिजवर हात ठेवावे.
24. मग तो त्याच्याबरोबर गेला; तेव्हां लोकांचा मोठा समुदाय त्याच्यामागून चालला व त्यांनीं त्याच्याभोवती गर्दी केली.
25. तेव्हां बारा वर्शे रक्तस्त्राव होत असलेली एक स्त्री होती;
26. तिन बहुत वैद्यांच्या हातून पुश्कळ दुःख सोसून आपल्याजवळ होत नव्हत त सर्व खर्चिल होत; तरी बरी न होतां तिचा रोग अधिक झाला होता;
27. ती येशूविशयींच्या गोश्टी ऐकून त्या गर्दीत शिरली, आणि त्याच्यामाग येऊन त्याच्या वस्त्राला शिवली.
28. तिन म्हटल, मी केवळ त्याच्या वस्त्राला शिवल तरी बरी होईन.
29. तेव्हां लागलाच तिचा रक्ताचा झरा सुकून गेला व आपण त्या पीडेपासून बर झाला आहा असा तिला शरीरांत अनुभव आला;
30. येशून आपणांतील शक्ति निघालीं ह तत्क्षणीं आपल्या ठायीं ओळखून गर्दीमध्य वळून म्हटल, माझ्या वस्त्रांस कोणीं स्पर्श केला?
31. त्याच शिश्य त्याला म्हणाले, लोकसमुदाय आपल्याभोवतीं गर्दी करीत आहे ह आपण पाहतां, आणि मला कोणी स्पर्श केला ह कस म्हणतां?
32. मग जिन ह केल तिला पाहावयास त्यान सभावार नजर फेकली.
33. तेव्हां ती स्त्री आपणांकरितां ज कांही करण्यांत आल होत त लक्षांत आणून भीत व कांपत कांपत त्याजकडे आली, व त्याच्या पायां पडून तिन त्याला सर्व वृत्तांत खरा खरा सांगितला.
34. त्यान तिला म्हटल, मुली, तुझ्या विश्वासान तुला बर केल आहे; सुखरुप जा, आणि आपल्या पीडेपासून मुक्त ऐस.
35. तो ह बोलत आहे इतक्यांत सभास्थानाच्या अधिका-याच्या येथून कोणी येऊन त्याला सांगितल कीं तुमची कन्या मरण पावली, गुरुजीला आणखी श्रम कशाला देतां?
36. परंतु येशू, सांगितलेल्या वर्तमानाकडे लक्ष न देतां, सभास्थानाच्या अधिका-याला म्हणाला, भिऊं नको, विश्वास मात्र धर.
37. त्यान आपणाबरोबर पेत्र, याकोब व याकोबाचा भाऊ योहान यांच्याशिवाय कोणाला येऊं दिल नाहीं.
38. मग ते सभास्थानाच्या अधिका-याच्या घरीं आल्यावर अतिशय रडणारे व आकांत करणारे यांचा गलबला चाललेला त्यान पाहिला.
39. तो आंत जाऊन त्यांस म्हणाला, तुम्ही कशाला गलबला करितां व रडतां? मूल मेल नाहीं, झोपत आहे.
40. तेव्हां त्यांनीं त्याचा उपहास केला; पण त्या सर्वांस बाहेर घालवून मुलाचा बाप व आई आणि आपल्याबरोबरचे इसम यांस घेऊन मूल होत तेथ तो आंत गेला.
41. नंतर बालिकेचा हात धरुन तो म्हणाला, तलीथा कूम्; याचा अर्थ, मुली, मी तुला सांगता, ऊठ.
42. आणि लागलीच ती मुलगी उठून चालूं लागली. ती बारा वर्शाची होती. तेव्हां ते लागलेच अत्यंत विस्मित झाले.
43. ह कोणाला कळूं नये म्हणून जपा; अशी त्यान त्यांस निक्षून आज्ञा केली, अािण तिला कांहीं खावयाला द्याावयास सांगितल.
| 
