1. ते यरुशलेमाजवळ येत असतां जैतूनांच्या डागराजवळ बेथफगे येथवर पोहंचले, तेव्हां येशून दोघां शिश्यांना अस सांगून पाठविल कीं
2. तुम्ही समोरच्या गांवांत जा, म्हणजे तेथ बांधून ठेविलेली एक गाढवी व तिच्याजवळ शिंगरुं अशीं तुम्हांस लागलींच आढळतील; त्यांस सोडून मजकडे आणा;
3. आणि कोणी तुम्हांस कांहीं म्हटल, तर प्रभूला यांची गरज आहे, अस सांगा म्हणजे तो तेव्हांच तीं पाठवील.
4. संदेश्ट्याच्या द्वार ज सांगितल होत त पूर्ण व्हाव म्हणून ह झाल; त अस कीं,
5. सीयोनेच्या कन्येला सांगा, पाहा, तुझा राजा तुजकडे येत आहे; तो सौम्य आहे म्हणून तो गाढवावर, म्हणजे गाढवीच्या शिंगरावर बसला आहे.
6. तेव्हां शिश्यांनीं जाऊन येशूच्या आज्ञेप्रमाण केल;
7. गाढवी व शिंगरुं हीं आणून त्यावंर आपलीं वस्त्र घातलीं व तो वर बसला.
8. तेव्हां लोकसमुदायांतील बहुतेकांनीं आपली वस्त्र वाटेवर पसरलीं व काहींनीं झाडाच्या डहाळîा तोडून वाटेवर पसरिल्या;
9. आणि पुढ चालणारे व माग चालणारे लोक गजर करीत म्हणाले, दाविदाच्या पुत्राला ‘होसान्ना; प्रभूच्या नामान येणारा धन्यवादीत असो,’ उर्ध्वलोकीं ‘होसान्ना.’
10. तो यरुशलेमांत आल्यावर सर्व नगर गजबजून म्हणाल, हा कोण?
11. लोकसमुदाय म्हणाले, गालीलांतील नासरेथाहून आलेला हा येशू संदेश्टा होय.
12. नंतर येशू मंदिरांत गेला; मंदिरांत जे क्रयविक्रय करीत होते त्या सर्वांस त्यान बाहेर घालवून दिल, सराफांच चौरंग व कबुतर विकणा-याच्या बैठकी पालथ्या केल्या,
13. आणि त्यांस म्हटल, ‘माझ्या घरास प्रार्थनामंदिर म्हणतील,’ अस लिहिल आहे; परंतु तुम्ही त ‘लुटारुंची गुहा’ करीत आहां.
14. मग अंधळे व लंगडे त्याजकडे मंदिरांत आले, त्यांस त्यान बर केल.
15. तेव्हां त्यान केलेले चमत्कार व दाविदाच्या पुत्राला ‘होसान्ना’ अस मंदिरांत गजर करणारीं मुल हीं पाहून मुख्य याजक व शास्त्री रागावले,
16. व त्याला म्हणाले हीं काय म्हणतात ह तुम्ही ऐकतां काय? येशून त्यांस म्हटल, हो; ‘बाळक व तान्हीं मुल यांच्या मुखांतून तू स्तुति पूर्ण करविली’ आहे, ह तुमच्या वाचण्यांत कधीं आल नाहीं काय?
17. नंतर तो त्यांस सोडून नगराबाहेर बेथानीस गेला, व तेथ वस्तीस राहिला.
18. मग सकाळी तो परत नगरास येत असतां त्याला भूक लागली,
19. आणि वाटेवर अंजिराच एक झाड पाहून तो त्याकडे गेला; पण पानांवांचून त्यावर त्याला कांहीं मिळाल नाहीं; मग त्यान त्याला म्हटल, यापुढ तुला फळ कधीं न येवो; आणि त अंजिराच झाड लागलच वाळून गेल.
20. ह पाहून शिश्यांनीं आश्चर्य करुन म्हटल, अंजिराच झाड लागलच कस वाळून गेल?
21. येशून त्यांस उत्तर दिल, मी तुम्हांस खचीत सांगता, तुम्हांस विश्वास असला व तुम्हींं संशय न धरिला, तर अंजिराच्या झाडाला केल्याप्रामण्ेां तुम्ही कराल, इतकच नाहीं, तर या डागरालाहि तूं उपटून समुद्रांत टाकिला जा, अस जर म्हणाल, तर त घडेल.
22. तुम्ही विश्वास धरुन प्रार्थनत ज कांहीं मागाल त सर्व तुम्हांस मिळेल.
23. नंतर तो मंदिरांत जाऊन शिक्षण देत असतां मुख्य याजक व लोकांचे वडील जन त्याच्याजवळ येऊन म्हणाले, तुम्ही कोणत्या अधिकारान ह करतां, व तुम्हांला हा अधिकार कोणी दिला?
24. येशून त्यांस उत्तर दिल, मीहि तुम्हांस एक गोश्ट विचारिता ती मला सांगाल तर कोणत्या अधिकारान मी ह करिता, त मीहि तुम्हांस सांगेन.
25. योहानाचा बाप्तिस्मा कोठून होता? स्वर्गांतून किंवा मनुश्यांतून? तेव्हां ते आपसांत विचार करुं लागले कीं स्वर्गांतून अस म्हणाव तर हा आपल्याला म्हणेल, मग तुम्हीं त्याजवर कां विश्वास ठेविला नाहीं?
26. बर, मनुश्यांतून अस म्हणाव तर आपल्याला लोकांची भीति वाटते, कारण सर्व लोक योहानाला संदेश्टा मानितात.
27. तेव्हां त्यांनीं येशूला उत्तर दिल, आम्हांस ठाऊक नाहीं. तो त्यांस म्हणाला, तर कोणत्या अधिकारान ह करिता ह मीहि तुम्हांस सांगत नाहीं.
28. तुम्हांस काय वाटत त सांगा बर? एका मनुश्याला दोन पुत्र होते; तो पहिल्याकडे जाऊन म्हणाला, मुला, आज द्राक्षमळîांत जाऊन काम कर;
29. त्यान उत्तर दिल, मी नाहीं जात; तरी कांहीं वेळान त्याला पस्तावा होऊन तो गेला.
30. मग दुस-याकडे जाऊन त्यान तसच म्हटल; त्यान उत्तर दिल, जाता महाराज; पण गेला नाहीं.
31. या दोघांतून कोणी बापाच्या इच्छेप्रमाण केल? ते म्हणाले, पहिल्यान. येशून त्यांस म्हटल, मी तुम्हांस खचीत सांगता कीं जकातदार व कसबिणी तुमच्यापुढ देवाच्या राज्यांत जातात.
32. कारण योहान धर्ममार्गान तुम्हांकडे आला, आणि तुम्हीं त्याचा विश्वास धरिला नाहीं; जकातदार व कसबिणी यांनीं त्याचा विश्वास धरिला; तर ह पाहून तुम्हीं त्याचा विश्वास धरावा अस मागूनहि पश्चाताप केला नाहीं.
33. आणखी एक दाखला ऐकून घ्या; कोणीएक गृहस्थ होतो, ‘त्यान द्राक्षमळा लाविला, त्याभोवत कंुपण घातल, त्यामध्य द्राक्षारसासाठीं कुंड खणिल व माळा बांधिला;’ आणि तो माळîांस सोपून देऊन परदेशीं गेला.
34. नंतर फळांचा हंगाम आल्यावर त्यान आपल उत्पन्न घेण्याकरितां आपल्या दासांस माळîांकडे पाठविल.
35. तेव्हां माळîांनीं त्यांच्या दासांस धरुन कोणाला ठोक दिला, कोणाला जिव मारिल, व कोणाला दगडमार केला.
36. त्यान फिरुन पहिल्यापेक्षां अधिक असे दुसरे दास पाठविले; त्यांच्याशींहि ते तसेच वागले.
37. शेवटीं, ते आपल्या पुत्राचा मान राखतील अस म्हणून त्यान आपल्या पुत्रास त्यांजकडे पाठविल;
38. परंतु माळी पुत्राला पाहून आपसांत म्हणाले, हा वारीस आहे; चला आपण याला जिव मारुं, व याच वतन घेऊं.
39. तेव्हां त्यांनीं त्याला धरुन द्राक्षमळîाबाहेर काढून जिव मारिल.
40. तर मग द्राक्षमळîाचा धनी येईल तेव्हां तो त्या माळîांच काय करील?
41. ते त्याला म्हणाले, तो त्या दुश्टांचे हालहाल करुन त्यांचा नाश करील, आणि जे माळी हंगामीं त्याला उत्पन्न देतील अशा दुस-यांकडे तो द्राक्षमळा सोपून देईल.
42. येशू त्यांस म्हणाला, जो धाडा बांधणा-यांनीं नापसंत केला, तोच कोनशिला झाला; ह प्रभूकडून झाल, आणि ह आमच्या दृश्टीन आश्चर्यकारक कृत्य आहे, अस शास्त्रांत तुमच्या वाचण्यांत कधीं आल नाहीं काय?
43. यास्तव मी तुम्हांस सांगता कीं देवाच राज्य तुम्हांपासून काढून घेतल जाईल; व जी प्रजा त्याच उत्पन्न देईल तिला त दिल जाईल.
44. जो ह्या धाड्यांवर पडेल त्याचा चुराडा होईल, परंतु ज्या कोणावर हा पडेल, त्याचा हा भुगाभुगा करुन टाकील.
45. मुख्य याजक व परुशी त्याचे दाखले ऐकून, हा आम्हांविशयीं बोलत आहे, अस समजले.
46. ते त्याला धरावयास पाहत होते, परंतु त्यांना लोकसमुदायांची भीति वाटली; कारण ते त्याला संदेश्टा मानीत होते.
| 
