1. नंतर स्वर्गांत एक मोठ चिन्ह दृश्टीस पडल; एक स्त्री दिसली, ती सूर्य पांघरलेली होती आणि तिच्या पायांखली चंद्र व तिच्या मस्तकावर बारा ता-यांचा मुगूट होता.
2. तीं गरोदर होती आणि ‘वेणा देऊन प्रसूतीच्या कश्टांनी ओरडत होती.’
3. स्वर्गांत दुसर एक चिन्ह दृश्टीस पडल; पाहा, एक मोठा अग्निवर्ण अजगर दिसला, त्याला सात डोकीं व ‘दहा शिंग’ होतीं, आणि त्याच्या डोक्यांवर सात मुगूट होते.
4. त्याच्या शेपटान ‘आकाशांतील ता-यांचा’ तृतीयांश ओढला जाऊन ‘तो पृथ्वीवर पडला;’ आणि ती स्त्री प्रसवेल तेव्हां तिच मूल खाऊन टाकाव म्हणून तो अजगर, त्या प्रसवणा-या स्त्रीपुढ उभा राहिला होता.
5. इतक्यांत ती पुत्र ‘प्रसवली;’ सर्व ‘राश्टाªंवर लोखंडी दंडान’ राज्य ‘करील’ अस ‘पुंसंतान’ प्रसवली; त तिच मूल देवाकडे व त्याच्या राजासनाकडे वर नेण्यांत आलेेे.
6. ती स्त्री रानांत पळून गेली, तेथ तिच एक हजार दोनश साठ दिवस पोशण व्हाव म्हणून देवानंे तयार केलेली तिची जागा होती.
7. तेव्हां स्वर्गांत युद्ध झाले; ‘मीखाएल’ व त्याचे दूूत अजगराबरोबर युद्ध करण्यास निघाले; आणि त्यांबरोबर अजगर व त्याचे दूत लढले;
8. तरी त्यांचे कांही चालल नाहीं, आणि स्वर्गांत त्यांचे ठिकाणहि आणखी सांपडले नाहीं.
9. मग मोठा अजगर खालीं टाकण्यांत आला, सर्व जगाला ठकविणारा ‘दियाबल’ व ‘सैतान’ म्हटलेला जुनाट ‘साप’ ह्याला खालीं पृथ्वीवर टाकण्यांत आल, व त्यांबरोबर त्याच्या दूतांस टाकण्यांत आल.
10. तेव्हां मीं स्वर्गांत मोठी वाणी ऐकली; ती म्हणालीः आतां तारण, सामर्थ्य व राज्य आमच्या देवाच झाल आहे व अधिकार त्याच्या खिस्ताचा झाला आहे; कारण जो आमच्या बंधंूना दोश देणारा, आमच्या देवासमोर रात्रंदिवस त्यांजवर दोशारोप करणारा, तो खाली टाकण्यांत आला आहे.
11. त्याला त्यांनीं कोक-याच्या रक्तामुळ व आपल्या साक्षीच्या वचनामुळ जिंकिल आणि त्यांजवर मरावयाची पाळी आली तरी त्यांनी आपल्या जिवावर प्रीति केली नाहीं.
12. यास्तव ‘स्वर्गांनो,’ व त्यांत वसणा-यांनो, ‘उत्साह करा;’ पृथ्वी व समुद्र, यांवर, अनर्थ ओढवला आहे. कारण आपला काळ थोडा आहे अस समजून अतिशय संतप्त झालेला सैतान उतरुन तुम्हांकडे गेला आहे.
13. आपण पृथ्वीवर टाकले गेला अस पाहून अजगरान, जी स्त्री पंुसंतान प्रसवली होती, तिचा पाठलाग केला.
14. त्या स्त्रीन आपल्या ठिकाणीं रानांत उडून जाव म्हणून तिला मोठ्या गरुडाचे दोन पंख देण्यांत आले होते; तेथ एक ‘काळ, दोन काळ व अर्धकाळ’ सर्पापासून सुरक्षित राहून तिच पोशण व्हावयाच होत,
15. मग त्या स्त्रीन वाहून जाव म्हणून त्या सर्पान तिच्यामागून नदीसारिखा पाण्याचा प्रवाह आपल्या ताडांतून सोडिला;
16. परंतु स्त्रीला भूमि साहाय् य झाली; तिन आपल ताड उघडून अजगरान आपल्या ताडांतून सोडिलेली नदी गिळून टाकिली.
17. तेव्हां अजगर स्त्रीवर रागावला आणि देवाच्या आज्ञा पाळणारे व येशूविशयींची साक्ष पटविणारे असे तिच्या संतानांपैकीं बाकीचे लोक यांजबरोबर लढाई करण्यास तो निघून गेला;
| 
